GIBARAČKA     TRAGEDIJA

                                       ( ili  kako  su  nas  otjerali  s  kućnoga  praga)

 

                                                      Srijeda je bila, sredina ljeta,

                                                      pred svetog Lovru, imam u vidu,

                                                      pazarni dan je, mnoštvo svijeta,

                                                      pola je Gibarca bilo u Šidu.

 

                        Bostan već stigo, i breskve rane,

                        grah se već čupa i grožđe šara,

                        i mnogi od nas po cijele dane

                        prodaju u Šidu, jer treba para.

 

                                                      Pošto su dinje? Pošto su jaja?

                                                      galami neki djeda Rada.

                                                      To ti je skupo, razumješ snaja,

                                                      popusti malo, daj dvajst komada.

 

                        Vremena teška, neki još sele,

                        mnogi kukaju, naći ne mogu,

                        neki će opet  ostati, vele,

                        i to će proći, hvala Bogu.

                                                

                                                      Napetost vlada, svi nešto šute.

                                                      Pošto je ovaj bostan strina?

                                                      Dvojicu poznam, smrknute, ljute,

                                                      naše su, kažu, otjerali iz Knina.

 

                        Pogledam Maricu, sakrila oči,

                        priđem joj malko, kad ide Aca,

                        prekidaj pazar, više ne toči,

                        tjeraju naše iz Kukujevaca.

 

                                                      Što će bit s nama, mili Bože,

                                                      pakiram robu što brže mogu.

                                                      Mogu li s vama, Aca kaže može,

                                                      penjem se sporo, drhtavih nogu.

 

                        Dugo se spremam da idem tražit,

                        kažite mamo, što sam vam reko,

                        kad ovi dođu, život neće važit,

                        blago onima koji su prijeko.

 

                                                      Na Gologuzu nas pretječe Vladić,

                                                      i on se žuri, traktor sve truca,

                                                      biciklom prolazi neki mladić,

                                                      u Kukevcu je gužva, tamo se puca.

 

                                                    

                        Okrenem glavu, pogled mi luta,

                        od Borovčina pa sve do Vrela,

                        nisam ni svjestan da zadnji puta

                        pogledom gutam slike rodnog sela.

 

                                                      Naiću po mamu, misli mi lete,

                                                      gdje su sad moji, dali već znaju,

                                                      kod Ljube moram naići po dijete

                                                      Iva je sigurno otišo po snaju.

 

                        U selu ništa. Ljudi po šoru,

                        jedni se kartaju a drugi viču,

                        a ja se mučim da odagnam moru,

                        pa oni još nisu čuli tu priču.

 

                                                      Al, nije prošlo sat, možda više,

                                                      došli su valjda sa sviju strana,

                                                      padoše i prve kapi ljetne kiše,

                                                      skupili su se, ko jato vrana.

 

                        Po šorovima nastade trka,

                        ušli su kažu, kod Karasa,

                        kod Pave Zuke nekakva zbrka,

                        Bože pomozi, nema nam spasa.

 

                                                      Bradonje s puškama jure tamo, amo,

                                                      tjeraju čeljad s kućnoga praga,

                                                      al s njima vidim i koje znamo,

                                                      što će tu Branko, Buca i Draga?

 

                        Upali kod Marge. Nikolu tuku.

                        Prebili Pavu, mamu i snaju,

                        netko je odmah javio MUP-u,

                        ne mogu pomoći, ali sve znaju.

 

                                                      Mnogi su brzo napuštali kuće,

                                                      kad se prodere glasina kruta,

                                                      ostavljaš uspomene, da te ne tuče,

                                                      požuri, imaš deset minuta.

 

                        Na brzinu pakiram, grlo mi suho,

                        a vidim gada, sikće ko guja,

                        ostavi dukate, uzmi samo ruho,

                        presjest će vama vaša Oluja.

 

                                                      Zašto nas tjerate, što smo mi krivi?

                                                      Što ste Hrvati, to vam je mana.

                                                      Čovjek ima pravo gdje hoće da živi.

                                                      Umukni ustašo, idi kod Tuđmana.

 

                        Nije to trajalo suviše dugo,

                        od poslijepodneva do prvog mraka,

                        napuštaš selo i kuću, tugo,

                        sa suzom hitaš iz svojeg sokaka.

 

                                                      Jedni traktorom, drugi pješaka,

                                                      uglavnom  vidiš, svi nekud idu,

                                                      i  žurimo  se  da  prije  mraka

                                                      sklonimo  glavu  negdje u Šidu.

 

                        Uz put polako i kiša pada,

                        vidim i Ružu sa snahom i sinom,

                        to Bog nas od gore gleda sada

                        i on plače nad našom sudbinom.

 

                                                      Za egzodus smo saznali taj dan,

                                                      kasno je iz Mađarske zvao Šima,

                                                      zvao sam Gibarac i Šid vazdan,

                                                      ne mogu dobiti, al nešt gadno ima.

 

                        A u Gibarcu tek tada frka,

                        čuli smo brat od pokojnog Vase,

                        pije se, puca, ždere i krka,

                        televizor s videom, uzeo da spase.

 

                                                      Kod Ive odnijeli sve što su stigli,

                                                      Tunji otjerali prikolicu dinja,

                                                      Zlatici, bogami, dukate digli,

                                                      kod Mije ostala zaklana svinja.

 

                        Adamu otjerali traktor za vuču,

                        Anici oteli kaput krombi,

                        Pavi Kovačić uzeli kuću,

                        policajac od Katice potjero kombi.

 

                                                      Neću da grešim, nisu svi krivi,

                                                      pomogao je, što je tko mogo,

                                                      čovjek lijepu riječ pamti dok živi,

                                                      i zato kažem, hvala im mnogo.

 

                        I Bogu hvala, mi smo se spasli

                        i ovdje gradimo crkvu našeg svaca,

                        korijenje nismo jeli, niti pasli,

                        u Lijepoj našoj rastu nam djeca.

 

                                                      Gibarac vidim kad god sklopim oči,

                                                      poželim na grob odnijeti cvijeće,

                                                      i čekam danak kada ću moći

                                                      izmolit očenaš i zapalit svijeće.

 

                        Bar da nas puste, samo za dan mrtvi,

                        već sada vidim što bih naći trebo,

                        poznate šorove i toranj na crkvi

                        i ono divno, gibaračko nebo!

 

U Osijeku, za Božić 2005.